De geheime ontmoeting die rapmuziek veranderde in agressieve, maar invloedrijke, rotmuziek

“Hallo,

Na meer dan 20 jaar heb ik besloten om de wereld eindelijk te vertellen wat ik meemaakte in 1991. Het is iets waarvan ik geloof dat het één van de grootste keerpunten was in de populaire muziek en uiteindelijk in de samenleving.

Ik heb lang geworsteld met het afwegen van de voors en tegens om dit verhaal openbaar te maken, omdat ik aarzelde om de personen die die dag aanwezig waren, erin te betrekken. Uiteindelijk heb ik gewoon besloten om alle namen en alle details weg te laten die mijn persoonlijk welzijn en dat van degenen die net als ik werden meegesleurd in iets waar ze nog niet aan toe waren, zouden kunnen bedreigen.”

Beleidsbepaler

“Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 was ik wat je een “beleidsbepaler” zou kunnen noemen voor een succesvol bedrijf in de Amerikaanse muziekindustrie. Ik kwam begin jaren ’80 uit Europa en maakte snel naam in het bedrijf. De industrie was toen anders. Omdat technologie en media nog niet zo toegankelijk waren voor mensen zoals nu, had de industrie meer controle over het publiek en konden ze het publiek eigenlijk iedere kant op sturen die ze maar wilden.

Misschien is dat de verklaring waarom ik begin 1991 werd uitgenodigd voor een besloten vergadering met een kleine groep insiders om de nieuwe richting van rapmuziek te bespreken. Ik had geen idee dat we zouden worden gevraagd om deel te nemen aan één van de meest onethische en destructieve deals die ik ooit gezien heb.

De bijeenkomst vond plaats in een privéwoning aan de rand van Los Angeles. Ik herinner me dat er zo’n 25 tot 30 mensen waren, de meesten van hen waren wel bekende gezichten voor mij. Terwijl we wat met elkaar zaten te kletsen werden er grappen gemaakt over het thema van de bijeenkomst, omdat velen van ons niet veel om rapmuziek gaven. We snapten eigenlijk niet waarom we uitgenodigd waren voor een privébijeenkomst om over de toekomst daarvan te praten.”

Onbekende gezichten

“Onder de aanwezigen bevond zich een kleine groep onbekende gezichten, die heel de tijd bij elkaar bleven en geen enkele poging deden om zich buiten hun kring te begeven. Op basis van hun gedrag en formele uiterlijk leken ze niet uit onze branche te zijn.

Ons geklets werd ineens onderbroken toen ons werd gevraagd een geheimhoudingsverklaring te ondertekenen die ons zou beletten om in het openbaar te spreken over de informatie die tijdens de vergadering zou werd gepresenteerd.

Het laat zich raden dat dit de meesten van ons nogal overviel, wat leidde tot geïntrigeerde en soms wat verontruste reacties. De overeenkomst was slechts één pagina lang, maar zeer duidelijk over de kwestie en de gevolgen van het overtreden van de voorwaarden: dan zou je direct ontslagen worden.

We vroegen verschillende mensen waar deze bijeenkomst over ging en wat de reden voor een dergelijke geheimhouding was, maar blijkbaar kon niemand ons dat vertellen. Een paar mensen weigerden te tekenen en vertrokken. Niemand hield ze tegen.”

Nieuwsgierig

“Ik was in de verleiding om ze te volgen, maar ik was zo nieuwsgierig dat ik toch bleef, en tekende. Een man die deel uitmaakte van de ‘onbekende’ groep verzamelde de overeenkomsten.

Toen de vergadering begon bedankte één van mijn branchegenoten (die hier naamloos zal blijven, net zoals iedereen) ons voor onze aanwezigheid. Hij gaf vervolgens het woord aan een man die zich alleen met zijn voornaam voorstelde, en geen verdere details gaf over zijn achtergrond.

Ik denk dat hij de eigenaar van de woning was, maar dat werd niet bevestigd. Hij complimenteerde ons kort voor het succes dat we in onze sector hadden behaald, en feliciteerde ons met het feit dat we geselecteerd waren om deel uit te maken van deze kleine groep van “beleidsmakers”.

Op dit punt begin ik me een beetje ongemakkelijk te voelen over de vreemdheid van deze bijeenkomst. Het onderwerp veranderde snel, want de spreker vertelde ons dat de respectievelijke bedrijven die we vertegenwoordigden, hadden geïnvesteerd in een zeer winstgevende sector die nog meer lonend zou kunnen worden als wij daar actief aan zouden gaan meewerken.”

Particuliere gevangenissen

“Hij legde uit dat onze werkgevers miljoenen hadden geïnvesteerd in de bouw van particuliere Amerikaanse gevangenissen. Ik herinner me dat velen van ons elkaar in verwarring aankeken. In die tijd wist ik nauwelijks wat een “privégevangenis” was, en ik was niet de enige.

Natuurlijk vroeg iemand van ons wat dit voor gevangenissen waren, en wat dit met ons te maken had. Er werd ons verteld dat deze gevangenissen werden gebouwd door particuliere bedrijven die financiering van de overheid ontvingen op basis van het aantal gedetineerden dat ze hadden. Hoe meer gedetineerden, hoe meer geld de gevangenissen kregen.

Het werd ons ook duidelijk gemaakt dat, aangezien deze gevangenissen privébezit zijn, ze aandelen konden uitgeven die verkocht en verhandeld konden worden. We wisten niet wat we moesten zeggen. Opnieuw vroegen er een paar wat dit met ons te maken had.

Op dit punt nam mijn branchecollega die de vergadering had geopend opnieuw het woord. Hij vertelde ons dat aangezien onze werkgevers stille investeerders in dit gevangenisbedrijf waren geworden, het nu in hun belang was om ervoor te zorgen dat deze gevangenissen gevuld werden, en bleven. Onze taak zou zijn om muziek te produceren en te promoten die crimineel gedrag bevordert. Rapmuziek was hier bij uitstek geschikt voor, zei hij.”

“Geweldige kans”

“Hij verzekerde ons dat dit een geweldige kans voor ons zou zijn, omdat rapmuziek een steeds winstgevender markt voor onze bedrijven werd. Als medewerker zouden we ook persoonlijk aandelen in deze gevangenissen kunnen kopen.

Er viel een doodse stilte in de kamer. Je had echt een speld kunnen horen vallen. Ik weet nog dat ik rondkeek om te zien of ik niet droomde, en zag de helft van de mensen zwaar bedrukt kijken. Mijn roes werd onderbroken toen er iemand riep: “Is dit een f*cking grap!?”

Op dat moment werd het chaotisch. Twee van de mannen die deel uitmaakten van de ‘onbekende’ groep grepen de jongen die geschreeuwd had vast en probeerde hem het huis uit te werken. Een paar van ons, inclusief ikzelf, probeerden in te grijpen. Toen haalde één van die kerels opeens een pistool tevoorschijn, en deinsden we allemaal terug.

Ze scheidden ons van de rest en alle vier werden we naar buiten geleid. Mijn branchecollega die de vergadering had geopend, kwam haastig naar buiten en herinnerde ons eraan dat we een overeenkomst hadden getekend. En dat we de gevolgen zouden merken als we hier publiekelijk over praatten, of het zelfs maar met elkaar bespraken.”

Corrupt

“Ik vroeg hem waarom hij meedeed aan iets dat zo corrupt was, en hij antwoordde dat dit groter was dan de muziekbusiness en niet iets dat we zouden willen uitdagen als we wisten wat goed voor ons was. We protesteerden allemaal, en toen hij terugliep naar het huis zei hij nog iets wat ik me woord voor woord herinner: “Het is nu niet meer in mijn handen. Vergeet niet dat je een overeenkomst getekend hebt.“

Daarna sloot hij de deur achter zich. De kerels begeleiden ons naar onze auto’s en bleven zelfs kijken totdat we wegreden.

Een miljoen dingen gingen door mijn hoofd terwijl ik wegreed. Uiteindelijk besloot ik in een zijstraat te parkeren om mijn gedachten te verzamelen. Ik herhaalde alles in mijn hoofd en het leek me allemaal zo onwerkelijk. Ik was boos op mezelf omdat ik geen actievere rol had gespeeld bij het publiekelijk afkeuren van wat ons was voorgelegd. Ik maak mezelf maar wijs dat het de shock was over dit alles die mijn betere zelf even opzij schoof.

Na wat leek op een eeuwigheid in de auto gezeten te hebben, was ik genoeg gekalmeerd om naar huis te gaan. Ik heb met niemand meer gesproken of gebeld die avond.”

Schuldig

“De volgende dag op kantoor was ik er met mijn hoofd totaal niet bij. Ik gaf de schuld maar aan het weer. Niemand anders van mijn afdeling was op die bijeenkomst geweest en ik voelde me er schuldig over dat ik niet kon delen wat ik had gezien.

Ik dacht erover na om contact op te nemen met de andere drie die het huis uitgezet waren, maar ik wist hun naam niet meer en dacht dat het opsporen van hen waarschijnlijk ongewenste aandacht zou trekken.

Ik overwoog om me openlijk uit te spreken met het risico om mijn baan te verliezen, maar ik besefte dat ik waarschijnlijk meer dan mijn baan in gevaar zou brengen. En ik was niet bereid om te riskeren dat er iets met mijn familie gebeurde.

Ik dacht aan die kerels met dat pistool en vroeg me af wie ze waren? We hadden gehoord dat “dit groter was dan de muziekbusiness” en het enige wat ik kon doen was mijn fantasie de vrije loop laten. Maar er waren geen antwoorden en niemand om mee te praten.”

Onwerkelijk

“Ik probeerde een beetje onderzoek te doen naar privégevangenissen, maar ontdekte niets over de betrokkenheid van de muziekbusiness. De informatie die ik vond, bevestigde echter wel hoe gevaarlijk het gevangenisbedrijf eigenlijk was.

Dagen veranderden in weken en weken in maanden. Uiteindelijk was het alsof de vergadering nooit had plaatsgevonden. Het leek allemaal zo onwerkelijk. Ik ging me meer teruggetrokken gedragen en stopte met het bezoeken van muziekevenementen, tenzij het verplicht was.

Twee keer kwam ik een collega tegen die ook bij die bijeenkomst geweest was. Beide keren ontmoetten onze ogen elkaar, maar er werd verder niets uitgewisseld.

De maanden daarna zag ik de rapmuziek absoluut van richting veranderen. Ik was er nooit een fan van geweest, maar zelfs ik kon het verschil zien. Rap-acts die spraken over politiek of onschuldig plezier, verdwenen en gangster-rap begon te domineren. Slechts een paar maanden waren verstreken sinds de bijeenkomst, maar ik vermoed dat de ideeën die die dag waren gepresenteerd, met succes waren geïmplementeerd.”

Geweld en drugsgebruik

“Het was alsof de opdracht aan alle grote labels tegelijk was gegeven. De nieuwe muziek beklom de hitlijsten en de meeste bedrijven leken er maar wat graag aan mee te doen. Ze begonnen hun eigen gangster-rapacts aan de lopende band te promoten. Iedereen deed mee, inclusief de consumenten. Geweld en drugsgebruik werden een centraal thema in de meeste rapmuziek.

Ik vroeg een paar collega’s in de branche om hun mening over de nieuwe trend, maar er werd gezegd dat het allemaal om vraag en aanbod ging. Sommigen zeiden helaas zelfs dat de muziek hun mening over minderheden bevestigde.

Ik ben in 1993 officieel gestopt met de muziekbusiness, maar mijn hart was al maanden eerder vertrokken. Ik verbrak de banden met de meeste van mijn vakgenoten en stopte met datgene waar ik ooit zo van had gehouden. Ik nam wat vrije tijd, keerde een paar jaar terug naar Europa en leefde een ‘rustig’ leven ver weg van de entertainmentindustrie.

Ik slaagde erin mijn geheim te bewaren, bang om het met de verkeerde persoon te delen. Maar ook een beetje beschaamd omdat ik niet de ballen had gehad om als klokkenluider te fungeren.

Maar toen de rapmuziek steeds erger werd, groeide mijn schuld.”

Internet

“Gelukkig kwam aan het eind van de jaren ’90 het internet op als bron van informatie die ik eerder niet tot mijn beschikking gehad had, wat het voor mij makkelijker maakte om datgene te onderzoeken wat nu het ‘gevangenis-industrieel complex‘ wordt genoemd.

Nu ik een beter begrip heb van hoe private gevangenissen werken, vallen de puzzelstukjes in elkaar. Ik zie hoe de criminalisering van rapmuziek een grote rol speelt bij het bevorderen van racistische stereotypen, en dat dit waarschijnlijk veel jonge geesten ertoe verleidt om ook zulk verheerlijkt crimineel gedrag te gaan vertonen. En dat leidt uiteindelijk vaak tot opsluiting.

Twintig jaar schuldgevoel is een zware last om mee te dragen, maar het minste wat ik nu kan doen is mijn verhaal te vertellen, in de hoop dat fans van rapmuziek beseffen hoe ze de afgelopen decennia zijn misbruikt.

Hoewel ik van plan ben om anoniem te blijven, om voor de hand liggende redenen, is het mijn doel nu om deze informatie aan zoveel mogelijk mensen door te geven. Help mij alsjeblieft om het woord te verspreiden. Hopelijk zullen anderen die de bijeenkomst in 1991 hebben bijgewoond, hierdoor worden geïnspireerd om ook hun verhaal te vertellen.

Het belangrijkste voor mij is om tenminste één leven te raken met mijn verhaal, in positieve zin. Als ik dat bereik, hoop ik dat het gewicht van de schuld op mijn schouders een beetje draaglijker zal worden.

Dankjewel.”

Anoniem.

Bron: Hiphopisread.com